Spis treści:
Renesans
W okresie renesansu odrodziły się filozofia, sztuka i architektura starożytności. Renesansowi architekci byli zafascynowani geometrią i matematyką. Wszystkie elementy budynków były proporcjonalnie dopasowane, a ich fasady wyglądały na surowe i rytmiczne, z oknami ustawionymi tak, aby odzwierciedlały wnętrze budynku. Często okna były tak dobierane, aby mieściły się w drewnianej konstrukcji domu.
Okna renesansowe zawierały często ozdobne szkło ołowiowe montowane w drewnianych ramach. Było to przeważnie szkło koronowe lub szkło cylindryczne. Ponadto popularne było ozdabianie skrzydeł, naświetli i słupków bogatymi rzeźbieniami.
Barok
Przy przytłaczającym wykorzystaniu kontrastów, kolorów i dekoracji, architektura barokowa miała zachwycać i uwodzić obserwatorów. Światło dzienne natomiast służyło dodaniu całości dramatyzmu.
Okna barokowe charakteryzowały się ścisłym i symetrycznym podziałem czterech identycznych skrzydeł oraz umieszczonym nad środkowym słupkiem naświetlem. Ekscytującą grę cieni w oknach generowały wyprofilowane szprosy, słupy i naświetla. Barokowe okna podkreślane były frontonami i tynkowanymi elewacjami.
W okresie baroku wprowadzono okna z drewnianymi szprosami i szybami uszczelnionymi szpachlówką z oleju lnianego, wycofując się ze stosowania szkła ołowiowego.
Rokoko
Architektura rokoko cechowała się licznymi podobieństwami do swojego poprzednika, stylu barokowego. Równie chętnie wykorzystywano kolumny i ten sam rodzaj zdobnictwa. Jednak styl rokoko był lżejszy i pełen wdzięku. Wielu architektów inspirowało się naturą i często zdobiło okna przypominającym muszelki bądź koralowce motywem rocaille, inaczej zwanym ornamentem muszlowym.
Okna rokokowe były, w przeciwieństwie do okien barokowych, asymetryczne. Naświetle było podwyższone, a skrzydła górne mniejsze od skrzydeł dolnych.
Neoklasycyzm
Po okresie pełnej przepychu architektury baroku i rokoko, architekci starali się powrócić do prostszego stylu. Inspirowały ich ideały symetrii, regularności i harmonii, które były obecne w starożytności, a nośne fasady z tego okresu dyktowały lokalizację i wielkość okien.
Neoklasycystyczne okna projektowano z podwyższonym naświetlem, dzięki czemu podział skrzydła górnego i dolnego był zgodny z zasadami złotego podziału. Szyby były równej wielkości i wyposażone w profilowane szprosy, które zmiękczały i rozjaśniały wpadające do wnętrza światło.
Historyzm
Po „czystym” stylu neoklasycystycznym przyszedł okres historyzmu, trwający od około 1840 do 1900 roku. Architekci podróżowali po całym świecie i czerpali inspirację ze stylów innych krajów oraz epok. Architektura historyzmu zawiera zatem mieszankę elementów z wielu różnych okresów historycznych.
Okno z okresu historyzmu może przypominać okno z wielu różnych epok – okno gotyckie, renesansowe, barokowe bądź też stanowić amalgamat wielu stylów. W tym okresie industrializacja oraz opracowanie nowych materiałów budowlanych, takich jak żeliwo i beton, zmieniły kierunek produkcji okien i pchnęły rozwój technologii okiennej, prowadząc do opracowania nowych typów okien. Przykładami mogą być okna żeliwne bądź okna chicagowskie.
